از “جین” جیمز دین تا صنعت مد


احتمالا برای اکثر سینما دوستان و فیلمبازان تصور جیمز دینِ جوان ، بی شلوار آبی جین ، کاری بس دشوار است ، یا کمی قبل تر که برویم در آن وسترن های نابِ کلینت ایست وودی کابویی در حال دوئل با شلوار پارچه ای ! بله این چنین شد که صنعت سینما مجرایی پیدا کرد تا تاثیری مستقیم روی دنیای مد بخصوص بخش صنعت آن بگذارد .

داستان جین در جنوای ایتالیا شروع شد، شهری که به خاطر پارچه کتان مخملی راه‌راه معروف بود. به این پارچه جین (jean) یا جینی (jeane) می‌ گفتن . پارچه جین جنوا بسیار شبیه به مخمل راه‌راه بود. این پارچه ها توسط دریانوردان به سراسر اروپا صادر می‌گشت .

در شهر نیمز (Nimes) فرانسه، پارچه‌باف‌ها سعی کردند که پارچه هایی از روی مدل اصلی بازتولید نمایند که البته موفقیتی کسب نکردند. با این حال توانستند از طریق آزمایش و خطا یک نوع پارچه کتانی راه راه دیگر ابداع کنند که با عنوان denim (کتان راه‌راه) شناخته شد، در قرن ۱۸ پارچه‌های جین راه خود را به سوی بازارهای آمریکا نیز باز نمودند.

مارک دنیم

در آمریکا دو فرد به اسم لوی اشتراوس ( تاجر) و جاکوب دیویس، خیاطی که از شرکت های لوی اشتراوس   پارچه تهیه می کرد دست به ابداع مردمی ترین پوشاک جهان زدند !

جاکوب دیویس طی نامه ای به اشتراوس از او خواست تا برای تهیه ی لباس هایی که با پرچ محکم شدند به او کمک کند و این دو در ۲۰ می ۱۸۷۳ اولین شلوار پرچی را ساخته و به ثبت رساندند .

این دو پس از مدتی یافتند که بهترین پارچه برای دوخت لباس های پرچی پارچه دنیم است ، پس شروع به  ساخت شلوار های پرچی از پارچه های کتان راه راه ( دنیم ) کردند و برای اولین بار شلوار های جین بوجود آمدند . این شلوار ها به علت دوام و مقاومت بالا به لباس اکثر کارگران تبدیل شد .

حق انحصاری این شلوار ها تا سال ۱۹۰۸ متعلق به شرکت لوی اشتراوس با نام “لیوایز” (Levi’s) , بود و پس از آن شرکت های دیگری نیز دست به تولید این نوع شلوارها زدند از جمله شرکت “لی” (Lee) که هنوز هم در کشور خودمان خیلی ها این شلوار را به این نام می شناسند .

مارک لیوایز

همانطور که اشاره شد شلوار جین به دلیل مقاومت بالا لباس کارگران در آن دوره ها بود تا اینکه صنعت سینما با توجه به همین مشخصه و حس خشونت و اقتداری که از کابوی های غرب وحشی وام گرفته بود ؛ جین را به نمادی از یاغی گری و حس جوانان آنارشیست آمریکا تبدیل کرد . همانطور که مارلون براندو را در فیلم “وحشی” (۱۹۵۳) و جیمز دین، دو سال بعد، در فیلم “شورش بدون دلیل” می بینیم .

این گونه بود که صنعت سینما با استفاده از قابلیت های این شلوار و الگو قرار دادن این افراد در ذهن جوانان آمریکایی خوراکی از جنس جین را به سبد خرید هر خانواده که جوانی دارد اضافه کرد.

مارک لی

به گفته لین داونی (Lynn Downey)، تاریخ‌نگار، “اگر در سال ۱۹۵۳، ۱۵ ساله بودید یقینا می‌خواستید که مارلون براندو شوید. طراحان لباس هالیوود تمام پسران بد را درون شلوارهای جین جای می‌دادند.”

پس اگر نگاهی اجمالی به سیر کلی تحول مخاطبان شلوار جین کنیم از کابوی های دهه ۳۰ میلادی و کارگران کارخانه ها در طی جنگ جهانی در دهه ۴۰ شروع می شود تا جوانان آمریکایی پیرو جیمز دین ! اما امروزه دیگر نه حال و هوای جیمز دین در سر مردم جهان است نه صنف و سن مهم است بلکه جین به بخشی از مد روز تبدیل شده است که هر کسی با هر سلیقه ای در هر جای جهان که باشد بدش نمی آید یکی از آن آبی های پرچ شده بر تن داشته باشد .

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *