انواع مختلف پوشش در پیش از تاریخ (قسمت دوم)
شکار آغازی برای پوشیدن لباس های پوستی بود ولی این تنوع پوشش با اشکالاتی همراه بود از جمله؛ این پوست ها طوری شانه ها و دست ها را می پوشاند که جلوی هرگونه حرکت و جست و خیزی را می گرفت، قسمت هایی از بدن را اصلاً نمی پوشاند و به خاطر خشک شدن این پوست ها پس از مدت زمانی دیگر قابل استفاده نبود. از این رو بشر تدبیری اندیشید و این پوست ها را که با زحمت زیادی به دست آورده بود قابل استفاده گردانید؛ ابتدا با جویدن پوست آن را نرم ساخت بعد با کوبیدن آن و پس از کشف روغن با چرب کردن.
بعد ها بشر کشف کرد که می تواند این پوست ها را، که از طریق شکار به دست آورده بود، با خواباندن آنها در شیره بعضی از درختان که با آب مخلوط شده بود، نرم کند و بدین ترتیب آن ها را به هر فرم و شکلی که می خواست در می آورد و مورد استفاده قرار می داد.
در ایران مدرک وسندی که بیانگر استفاده از پوست و پشم تا قبل از کشف دسته چاقویی در سیلک کاشان باشد، به دست نیامده، و به استناد این دسته چاقو می توان گفت که ساکنان نجد ایران در هفت هزار سال پیش از این مرحله گذشته بودند و با آغاز گله داری و کشاورزی از پارچه پشمی و نخی برای پوشش خود استفاده می نمودند.
تصویر پایین دسته چاقوی کشف شده در کاشان را نشان می دهد در حالی که شبه کلاهی بر سر نهاده و لنگی با کمربند به دور کمر بسته است و یکی از قدیمی ترین تصاویری به شمار می رود که از انسان خاور نزدیک شناخته شده است.
دسته چاقو، تپه سیلک، هزاره ی پنجم تا ششم پ.م. موزه ی ملی ایران
به گفته صاحب نظران: این مجسمه مشخص می کند که آنان در 4200 سال پ.م دیگر از پوست حیوانات به طور طبیعی استفاده نمی کردند. بلکه از پشم پارچه هایی می بافته و آن ها را لنگ وار بدون تصرف و با برش بسیار ساده به دور کمر می پیچیده اند.
پنج یا شش هزار سال قبل از میلاد بود که مس را شناختند و بعد از آن یعنی دو هزار سال بعد مفرغ را، در این هزاره نساجی و دباغی و سفالگری با دست از جمله صنایعی بود که بیش تر در ایران و مصر رواج داشت، از ابزار باقی مانده ی سنگی و گلی در فلات ایران تعدادی دوک است که بیانگر این است که در ایران زودتر از نقاط دیگر دنیا به نساجی می پرداخته اند یا حداقل با اصول این صنعت آشنا بودند و از آثار باقی مانده در شوش چنین بر می آید که نخستین پارچه ها در شهر شوش و در شش هزار سال پیش از میلاد بافته شده است.
نقوش روی مهرها نمایانگر این است که در هزاره ی چهارم پیش از میلاد در شوش زنان هنر کوزه گری، ریسندگی و بافندگی را می دانسته اند؛ جنس لباسهایشان پشمی، پوستی و یا به طور کلی از پارچه هایی است که با نقوشی به اشکال مختلف، خطوط موازی یا مخطط و با شرابه هایی تزیین یافته است.
بر روی دیوارهای غاری در لرستان نقاشی هایی وجود دارد که در آن ها تصاویر انسان هایی سوار بر اسب یا پیاده در حال جنگ هستند که تن پوش آن ها فرم مشخصی ندارد چون به رنگ سیاه است ولی پوشش سر آنها و سلاح شان قابل تشخیص است، و همچنین کلاه و سلاح شکارچیان منقور در مهرهای هزاره ی چهارم پیش از میلاد نشانه ی آن است که ایرانیان در این دوران به پوشش سر توجه خاصی داشتند.
به عکس های پایین توجه فرمایید
انسان در حال جنگ، کوه دوشه، هزاره چهارم پ.م. از روی کتاب آثار باستانی و تاریخی لرستان
تصویر انسان در حال جنگ بر روی سفال، تپه موسیان، هزاره ی چهارم پ.م. از روی کتاب هنر های ایران
هم چنین نگاره های ظروف سفالین در شش هزار سال پیش که نمادهایی از گونه های مختلف رقص در این دوره بوده است مبین این است که زن ضمن داشتن مقام روحانی و مسوولیت امور، نشاط زندگی را از یاد نمی برد و با رقص به عنوان عبادتی مقدس به تفریح می پرداخت؛ در این نقوش مشاهده می کنیم که این زنان از تن پوش تنگ و چسبان استفاده می کرده اند که از پارچه بوده است.
برگرفته از کتاب “هشت هزار سال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی” خانم مهر آسا غیبی
بدون دیدگاه