اولین کارخانه نساجی ایران

نخستین کارخانه نساجی در زمینه نساجی پشمی با حمایت دولت و همکاری بخش خصوصی در سال 1304 تاسیس گردید.
متعاقب آن شهرهای آذربایجان، یزد، کرمان و کاشان نیز دارای کارخانجات مختلف صنعتی نساجی شدند. قبل از جنگ جهانی دوم حدود 4 کارخانه نساجی در رشته‌های مختلف پنبه، پشم، ابریشم وکنف در کشور مشغول به فعالیت بودند که تولید آنها به حدود 60 میلیون متر در سال می‌رسید.

از مجموعه کارخانجات این دوره چهار واحد با سرمایه دولت تاسیس شده بود. انگیزه اصلی این کار، صنعتی کردن کشور و گسترش صنایع نساجی و ترغیب و تشویق سرمایه‌داران بخش خصوصی به فعالیت برای ایجاد واحدهای ریسندگی و بافندگی در این دوره بود. رشد صنایع نساجی در سال های 1320 تا 1332 به اوج خودش رسید.

هم‌اکنون صنعت نساجی در مقام یکی از معیارها و شاخص‌های توسعه کشورهای مختلف است به گونه‌ای که در میان 10 کشور عمده صادرکننده محصولات نساجی در جهان 7 کشور از ممالک پیشرفته هستند که از این جهت بعضاً به عنوان دومین صنعت مادر تلقی می‌شود. در این میان کشور ایران نیز با توجه به سابقه تاریخی خود، به طور قطع توانایی حضور در بازارهای جهانی را دارد و هم پای کشورهای پیشرفته و مطرح در این صنعت توانسته است در شاخه‌های گوناگون صنعت عظیم نساجی و صنایع وابسته موجبات ارتقاء و گسترش را فراهم آورده و با اتکاء به مهارت‌های تکنولوژیک نیازهای اساسی این صنعت را مرتفع سازد.

در این میان نساجی تبریز از دیرباز به عنوان یکی از صنایع مهم این منطقه زبانزد بازرگانان و تجار بوده و قرار گرفتن تبریز در مسیر جاده ابریشم نیز بر این صنعت رونق بخشیده بود.

رواج این صنعت در تبریز به تاسیس کارخانجات برق لامع با تولیدات انواع حوله و نختاب فیروزان در دهه 20 و اطلس‌پود با تولیدات اولیه زیر پیراهن و جوراب در دهه 30 انجامید.

در دهه 50 صنایع نساجی همسو با سایر صنایع بزرگ در تبریز به رشد و شکوفایی خود رسیده و کارخانجات متعددی در این صنف در تبریز آغاز به کار کردند.

در دهه 60 و با وجود جنگ تحمیلی و تحریم‌های اقتصادی، واحدهای نساجی تبریز با قدرت تمام در حال فعالیت بوده و حتی برخی از واحدها به صورت شبانه‌روزی و در سه شیفت، سنگر تولید را حفظ کردند. دهه 70 آخرین سال‌های رونق و پویایی نساجی تبریز بود.